BLOG
12-04-2016
1009. EGL
Vanochtend werd ik weer wakker met een liedje in mijn hoofd. (Geen zorgen; ik ga hier geen gewoonte van maken. Kan ik wel aan de gang blijven, want ik word zowat iedere ochtend wakker met een liedje in mijn hoofd.) Maar dit liedje is een heel bijzonder liedje. In België kent volgens mij iedereen het, in Nederland slechts een beperkt aantal fijnproevers.
Toen ik nog geen schaamhaar maar wel puisten had, hoorde ik het liedje voor het eerst. Op de radio. Ik was op slag verliefd. (Toen al was ik vaker verliefd op liedjes dan op meisjes. Is nooit veranderd.) Nadat het liedje was afgelopen, vertelde de dj wat de titel van het liedje was en wie het zong. Ik schreef het op en ging naar de platenzaak. Ik gaf het papiertje met de titel en de naam aan de man achter de balie. 'Dit liedje moet ik hebben', zei ik. 'Anders kan ik niet verder leven.' De man knikte, liep weg en kwam terug met een album. 'Het staat niet op een single', zei hij, 'wel op een elpee.' Een elpee? Die kon ik niet betalen. Ik verliet de platenzaak met twee opties: voor een brommer springen of sparen.
Een paar weken later was ik terug in de platenzaak. Ik legde een briefje van 25 gulden op de balie en zei: 'Ik wil die elpee met dat ene liedje.' De man knikte, liep weg en kwam terug met de elpee. 'Je komt een gulden tekort', zei hij. Jij zo een oog, dacht ik, maar dat zei ik natuurlijk niet. 'Mag ik die gulden later brengen?' vroeg ik. Dat mocht.
Op mijn kamertje draaide ik meteen dat ene liedje. En nog een keer. En nog een keer. En nog een keer. Dit was geen verliefdheid meer, dit was liefde. De rest van het album draaide ik ook, maar die nummers konden niet tippen aan dat ene liedje.
Er gingen wat jaren voorbij. De eerste schaamharen kwam door, de puisten bleven.
Ik was op een feestje. In een blokhut, in een bos. Ik weet dat nog heel goed. Ik zag een meisje dansen. Een prachtig meisje. Toen ik haar zag, voelde ik me heel raar. Het was alsof ik een paar centimeter los van de vloer kwam. Het meisje was een kakker, ik een new waver, maar daar zat ik helemaal niet mee. Terwijl ze danste, keek ze naar mij. Dat zag ik, omdat ik naar haar keek. Hoe het gebeurde, geen idee, maar even later dansten we samen. We spraken niet, we keken elkaar alleen maar aan.
Een paar liedjes later zei ik: 'Zullen we naar buiten gaan?' Het meisje knikte. Buiten zoenden we. Het was onvermijdelijk. Niet eerder had ik zo lekker gezoend. Na een tijdje stopten we. 'Hoe heet je?' vroeg ik. Toen ze haar naam zei, kon ik dat niet geloven. 'Heb je morgen tijd?' zei ik. 'Ik wil je iets laten horen.'
De volgende dag was het meisje bij me, op mijn kamertje. De elpee met dat ene liedje had ik al op mijn pick-up liggen. 'Ga zitten', zei ik. Dat deed ze, op mijn bed. 'Luister.' Ik zette dat ene liedje op en ging naast haar zitten. Drie en een halve minuut luisterden we zonder elkaar aan te kijken. Toen het liedje was afgelopen, zei het meisje: 'Heel mooi.' Ik keek haar aan en dacht: net als jij. 'Weet je hoe het liedje heet?' vroeg ik. Het meisje schudde haar hoofd. 'Ik ken het niet.' Ik zette het liedje nog een keer op en zei: 'Het heet Zanna.' Het liedje begon en Zanna en ik zoenden elkaar. Dat hielden we het hele liedje vol.
Wat ik toen niet wist, maar nu wel weet: Zanna werd mijn eerste grote liefde. En dat zal ze altijd blijven, uiteraard, want een tweede eerste grote liefde bestaat niet. Daarom kunnen eerste grote liefdes nooit overtroffen worden.
Gelukkig geloof ik in toeval, anders zou ik gek worden.
https://www.youtube.com/watch?v=6MPLZFUBp6w